Onbenoemd maakt onbekend

Arnhem kleurt oranje. Om de aandacht te vestigen op geweld tegen vrouwen. Dat je je veilig voelt op straat, dat je je thuis geborgen weet, dat je als vrouw overal kan komen zonder bang te zijn. Dat moet toch voor iedereen belangrijk zijn? In mijn woonplaats vond de aftrap plaats van deze actie, wat ik een goede actie van mijn stad vind! Heel goed dat er aandacht is voor geweld en intimidatie waar vrouwen mee te maken krijgen. Een belangrijke speler in dit geweld blijft echter onbenoemd.

Een goede actie en toch heb ik ook een kritische noot. Dat gaat over het belang van taal en de wijze waarop je problemen benoemt. In dit soort campagnes gaat het nooit over de plegers. In de taal zijn vrouwen lijdend voorwerp. Bij het verwoorden van dit probleem lijkt het wel iets buitenaards wat vrouwen overkomt. Het blijft een abstract probleem als er wel de nadruk ligt op dat het vrouwen zijn die dit overkomt maar onbenoemd blijft dat het (veelal) mannen zijn die dit doen.

In geen van de teksten hoor je of lees je wie hier verantwoordelijk voor is, wie de daders zijn. Want al plegen de meeste mannen geen geweld tegen vrouwen, het zijn meestal mannen die zich hier schuldig aan maken. We weten dat het mannen zijn uit alle milieus, achtergronden en leeftijden. En dat dit al zo lang gebeurt op zo’n grote schaal dat je kunt stellen dat het een probleem van en met mannen is.

Laten we het beestje bij zijn naam noemen in de hoop dat dat ook de oplossing dichterbij brengt.

In de teksten zijn de vrouwen de slachtoffers terwijl je in de omschrijving van het probleem mist dat de daders eigenlijk de zwakke partij zijn. We weten dat het veelal mannen zijn, alleen niet welke (en dus leren vrouwen – in elk geval een beetje- bang te zijn voor allemaal). Wie zijn deze mannen? Wat is er met deze mannen aan de hand waardoor ze op deze manier met het andere geslacht omgaan? Waar gaat het mis en wat brengt ze op het pad naar geweld? Kunnen deze mannen iets leren van al die mannen die niet gewelddadig zijn naar vrouwen? Kunnen mannen daar ook onderling alerter op zijn en elkaar meer op aanspreken als intimiderend of gewelddadig gedrag naar vrouwen zich voordoet? Is het voor de plegers eigenlijk wel duidelijk wanneer gedrag geweld of intimidatie is en dat dat niet mag?

Is het geen tijd voor campagnes met de focus op de plegers in plaats van de slachtoffers? Ik ben ook wel benieuwd naar een onderzoek onder mannen om te ontrafelen hoe vaak het gebruik van geweld voorkomt bij deze groep. Welke vormen van geweld er zijn, welke triggers er zijn, of er situaties zijn waar ze geweld tegen vrouwen als acceptabel zien, of ze zelf vaak in situaties komen waarin ze zich niet durven uit te spreken i.v.m. groepscultuur of iets dergelijks, et cetera.

Ik denk dat we dit probleem pas echt de wereld uit kunnen helpen als we ook durven en kunnen benoemen wat de aspecten zijn die vrouwenhaat veroorzaken of in stand houden.

Hoe zie jij dat?